Gisteren was ik in Drachten bij het Blues and Brews festival. Zoals de naam al zegt, een bluesfestival, waar ook plaatselijke bierbrouwers zich presenteerden. Ik ben een bluesliefhebber, dus ik kon mijn hart ophalen. Ook ben ik niet helemaal vies van bier, maar ik was de bob, dus heb me aan de alcoholvrij gehouden. Toen ik daar zo stond te genieten van de muziek ging het door me heen dat schrijvers ook een soort Blues en Brewsfestival zijn.
Het is weer een bijzonder jaar geweest. Dat rare virus waart nog steeds rond en we mogen van alles niet. Mijn tijdelijke werkplek is een vrij permanente geworden. De gang naar kantoor is een zeldzaamheid geworden. Mijn nieuwe collega’s zie ik hoofdzakelijk via een beeldscherm. Vergaderen met mijn medebestuursleden van de verenigingen, waar ik in zit, gaat ook via die beeldschermen. Vaak wat minder professioneel, gewoon vanaf de bank, met slechte belichting en beroerde internetverbindingen.
Proeflezers gezocht Het schrijven van een heel boek is een enorme klus. Noeste arbeid. Bloed, zweet en tranen. Het vergt heel wat van je om de klus tot een goed einde te brengen. Als het verhaal dan eindelijk op papier staat, dan komt de volgende enorme klus. Herlezen, checken op losse eindjes, schrappen, herschrijven. De volgende ronde is het zoeken van proeflezers, een redacteur, iemand die de cover kan ontwerpen. Een flaptekst, een titel, de lay-out.
De dominee heeft het gedaan met een loden pijp in de bibliotheek. Wie kent dit soort uitspraken niet. Bij het schrijven van een thriller is het niet zoveel anders. Een dader, een locatie, een wapen of attribuut, waarmee een misdaad is gepleegd. Het is natuurlijk niet nodig dat er altijd een moord gepleegd is. Soms gaat het om een ontvoering, chantage, een vermissing. Maar de hoofdpersoon moet een probleem hebben wat hij op moet lossen.
Bloedstollend Een moord, een ontvoering, een vermissing. Als het begin van het boek maar spannend is. Als lezer moet je een verhaal ingezogen worden. Vanaf het eerste begin zou je dus geprikkeld moeten worden om verder te lezen. Een schrijver heeft de taak om elke keer een stukje informatie los te laten, maar niet zoveel dat het gehele plaatje duidelijk wordt. In een thriller krijgt de hoofdpersoon het vaak zwaar voor de kiezen.
Bakfietsnamen, hockey-, tokkie- en sterrennamen. Binnenkort word ik oma. Mijn dochter en schoonzoon zijn naarstig op zoek naar een leuke naam voor hun ongeboren kind. Wat het wordt is niet bekend. Dat willen ze niet weten. Het is dus zoeken naar zowel een jongens- als een meisjesnaam. Ik luister met plezier naar de discussies over namen. Sommige namen krijgen de status van bakfietsnaam. Dat is dan een naam voor een kind dat in een bakfiets vervoerd wordt door ouders die allebei een goede baan hebben, over het milieu nadenken en hun kind in een bakfiets naar de opvang brengen.
Afgelopen week opende mijn oude schrijfmaatje Marloes de deuren van haar nieuwe bedrijf Deadline Bureau. Het idee is dat ze mensen achter de vodden zit, die dat nodig hebben. Die deadlines nodig hebben om nou eens echt te gaan zitten en ook te gaan schrijven. Een SOK - schop onder de kont - dus. Op een schrijversplatform kwam ik ooit de volgende term tegen: SOG. Dat houdt niet meer of niet minder in dan SchrijfOntwijkend Gedrag.
Na wat geklus in huis heb ik mijn platenspeler zo staan dat hij ook makkelijk te bedienen is. Ik hoef niet meer over de grond te kruipen om erbij te kunnen. Mijn platencollectie staat ook voor het grijpen en is sinds kort verdubbeld (door persoonlijke omstandigheden, niets ernstigs, wel bijzonder). Op mijn vrije dagen zet ik nu makkelijk mijn favoriete muziek op. Ook de muziek die ik een aantal jaren heb moeten missen.
Ik denk dat niemand 2020 zal gaan missen. Ik niet in ieder geval, hoewel het ook wel wat positieve kanten had. Zo was het in mijn dorp een stuk rustiger. En ik ging thuis aan de slag, omdat dat de nieuwe standaard werd. Tijdens mijn pauzes kon ik genieten van wandelingen in een prachtig, zonnig voorjaar, zonder me door mensenmassa’s te moeten wurmen. Het was zelfs een beetje surreëel. Een stil dorp, geen files in de gracht, geen Aziaten.
Schrijvers zullen weten waar ik het over heb. De flow. Die drive om te schrijven. De woorden vloeien uit je vingers en het verhaal schrijft zichzelf. Ik zit op het moment in de flow. Als ik in die flow zit gebeurt er iets. Mijn verhaal vertelt zichzelf. Het gaat makkelijk. Mijn fantasie gaat met me op de loop en het verhaal gaat weer rechts, terwijl ik denk dat ik links moet.
Copyright (c) 2023, Wilma Wuite, all rights reserved.
Powered by Boolman Solutions