Ik denk dat niemand 2020 zal gaan missen. Ik niet in ieder geval, hoewel het ook wel wat positieve kanten had. Zo was het in mijn dorp een stuk rustiger. En ik ging thuis aan de slag, omdat dat de nieuwe standaard werd. Tijdens mijn pauzes kon ik genieten van wandelingen in een prachtig, zonnig voorjaar, zonder me door mensenmassa’s te moeten wurmen. Het was zelfs een beetje surreëel. Een stil dorp, geen files in de gracht, geen Aziaten. De campings bleven dicht en de horeca kluste zich drie slagen in de rondte. De zomer, die volgde, leek weer een klein beetje op een normale zomer, behalve dat er nog steeds vrijwel geen Chinees te zien was. Wel weer files in de gracht, de horeca was weer beperkt open en het pad was, zoals gewoonlijk, vol met toeristen. In het najaar kwam het bericht dat ons thuiswerken tot tenminste 1 augustus zou gaan duren. Mijn tijdelijke werkplek thuis werd dus een vrij definitieve. Tijd om de hele bups maar eens te verhuizen naar een definitievere locatie. Tot die tijd had ik aan mijn eetkamertafel gezeten, op een eetkamerstoel, met mijn eigen oude laptop. Niet omdat mijn werkgever niet voor de juiste spullen zorgde, maar meer uit gemakzucht. Ik ging me toch maar eens storten op het aanschaffen van een goede bureaustoel, een werklaptop, een groot beeldscherm en een mat op mijn laminaatvloer, die door de wielen van mijn stoel behoorlijk beschadigd raakte. Nu was die vloer toch aan vervanging toe, maar toch.
Na een vrij intensieve interne verhuizing heb ik nu dus een mooi thuiskantoor, waarvan ik de deur achter me dicht kan trekken. Mijn woonkamer is weer mijn woonkamer en die vloer, tja, die ga ik in het voorjaar vervangen door een nieuwe.
Oh, en mijn schrijfactiviteiten, die doe ik gewoon aan de eetkamertafel, op een eetkamerstoel. Dat blijft zoals het altijd was.
Ik wens iedereen een gezond, gezellig en mooi 2021 toe.