Zit er iets van jezelf in je verhalen? Dat is een vraag die ik regelmatig krijg. In mijn eerste twee boeken komt het ook niet echt naar voren. Nee, daar zit weinig autobiografisch in. Mijn derde boek zal anders zijn wat dat betreft. Daarin komen gebeurtenissen voorbij die heel dicht bij me staan. Een personage maakt dingen door, die gebaseerd zijn op het leven van iemand die heel dicht bij me stond, vermengd met zaken, die ook ik heb doorgemaakt.
Ondanks het Coronavirus, waardoor iedereen wordt verzocht zoveel mogelijk thuis te blijven, ga ik elke dag wandelen. Dat deed ik de laatste jaren al veel en het helpt me nu om door deze rare tijd te komen. Dat wandelen heeft veel voordelen. Je bent lekker buiten in de frisse lucht en je krijgt de broodnodige beweging. Een ander voordeel voor mij is dat ik er inspiratie van krijg. Tijdens het wandelen komen de meest fantastische dialogen in me op.
Volgens Wikipedia is een boektitel de naam, het opschrift en de aanduiding van een boek, meestal in de vorm van een enkel begrip of een zinsnede. Jonas Jonasson bedacht ‘De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween’. Een lange titel, maar wel een die prikkelt. Of het verhaal aan de verwachting voldoet, die deze titel oproept, is natuurlijk subjectief. De een vindt het een geweldig verhaal, de ander vindt het maar zozo.
Waar haal je de inspiratie voor je verhalen vandaan? Het is een vraag die me regelmatig gesteld wordt. Mijn antwoord is steevast, uit mijn duim. Echt waar. Natuurlijk zijn er veel factoren die een rol spelen bij het tot stand komen van een verhaal. Zo kan ik inspiratie krijgen van een nieuwsitem, een dorpsroddel, een persoon die ik tegenkom tijdens mijn veelvuldige wandelingen, van een film of serie op televisie of uit een boek dat ik aan het lezen ben.
Een tijdje geleden las ik een artikel over beginzinnen. ‘De perfecte beginzin sluit aan bij de kern van je verhaal’, was de kop van een van de alinea’s. Is dat zo? Hoe belangrijk is de beginzin? Natuurlijk moet juist een eerste zin in een boek de lezer prikkelen tot verder lezen, maar moet hij meteen de essentie van je verhaal weggeven? En hoe doen gevestigde schrijvers dat? Ik heb er een aantal boeken op nageslagen.
Pasgeleden heb ik Hebban ontdekt. Ik had al veel over deze boekenwebsite gelezen, maar was er nog nooit aan toe gekomen om er eens een kijkje te nemen. Dat heb ik nu wel gedaan. Tot mijn verrassing kwam ik erachter dat mijn boeken op deze website vermeld staan. Ik heb me meteen aangemeld en ben gaan rondneuzen. Er worden boeken gerecenseerd en aanbevolen. Je kunt schrijvers en lezers volgen. Een soort facebook voor boekenwurmen zogezegd.
Namen verzinnen is een belangrijk onderdeel van het schrijfproces. De namen moeten bij personages passen. Ze mogen niet te veel op elkaar lijken en teveel namen is ook niet goed. Het verzinnen van namen voor personages is al een hele bevalling. Voor het verhaal van Berend wist ik de namen van zijn zoons al snel. Deze zitten al een tijd in mijn hoofd. Niet als zonen van Berend, maar het is een prettige bijkomstigheid dat ze zomaar te gebruiken zijn.
Mijn nieuwe boek speelt in Giethoorn. Ik zit nog maar op een stuk of 5000 woorden. In een boek zijn 30.000 woorden ongeveer 100 bladzijden, dus voorlopig duurt het nog even voor het zover is dat iemand het kan en mag lezen. Om toch alvast een beetje een beeld te schetsen; Giethoorn heeft altijd een belangrijke rol gespeeld in mijn leven. Ik heb er veel tijd doorgebracht vanaf mijn jongste jeugd en ik ken het dus als mijn broekzak.
Het nieuwe jaar is alweer een week oud. Het oude jaar ligt achter ons. Een jaar waarin veel gebeurd is. Mijn boek Moordtocht kwam uit. Moordtocht, is dat een bestaand woord? Volgens de dikke van Dale niet. Een nieuw woord dus. Net zoals er in de afgelopen jaren veel nieuwe woorden zijn geïntroduceerd. Woorden die allang weer vergeten zijn, woorden die wel zijn blijven hangen. Zoals treitervlogger, dat het woord van het jaar 2016 werd.
Een tijdje geleden ben ik begonnen met het vertalen van Moordtocht. Een hele klus, maar wel een hele leuke. Het idee speelde al langere tijd door mijn hoofd, helemaal omdat veel Amerikaanse en Engelstalige vrienden me erover om datzelfde hoofd zeurden. Ik gooide het steeds ver van me af. Mijn Engels is prima, maar een boek vertalen… De doorslag om het toch te doen was toen ik om mijn oren kreeg dat ik dat best kon.
Copyright (c) 2023, Wilma Wuite, all rights reserved.
Powered by Boolman Solutions