Nou, dat had ik dan mooi verkeerd begrepen. Of eigenlijk had ik er maar een slag naar geslagen. Die prachtige nominatie voor The Indie Awards. IJskelder staat dus op de shortlist en waar ik dacht dat de jury nu een shortlist van de shortlist ging maken sta ik opeens op twee shortlists. De shortlist, waar ik al op stond (nou ja, IJskelder dan), is die in de categorie Populairste Boek. De jury heeft nog drie shortlists gemaakt.
Een telefoontje van de redacteur van een regionale krant belde me om me te feliciteren. Huh? Waarmee? Nou, je staat op de shortlist van the Indie Awards. Oh, oke. Hoe… De nieuwsbrief van The Indie Awards, daar stond het in, maar ik was vergeten me daarvoor in te schrijven. Lekker slim. Door lezers was IJskelder genomineerd en kwam op de longlist van 69 boeken. In maart kon er gestemd worden op de genomineerde boeken.
Lekker cliché, maar het is natuurlijk wel waar (zoals de meeste clichés op waarheid berusten). Het jaar 2024 is aangebroken en ondertussen alweer bijna twee weken oud. Zoals ik in mijn vorige blog al aangaf, de feestdagen waren geweldig, maar ik was inderdaad blij dat alles achter de rug was en ik weer gewoon achter mijn computertje zat. Het leven nam zijn normale loop en ik kon uitblazen. Daarbij begon het ook weer te kriebelen.
Het is grijs, nat en guur. Met recht de donkere dagen voor kerst. Binnen branden de kaarsen, de kerstboom staat en voorbereidingen voor het kerstfeest zijn in volle gang. Dat betekent in huize mama, zoals ik mijn huis heb gedoopt op het moment dat ik hier ging wonen, dat het chaos is. De eettafel, over het algemeen al niet de netste plek in huis, is een rommelpot. Een mooie kerstbos bloemen in een vaas, een hoge kandelaar, kerstwindlichtjes, boodschappen voor mijn oude vader, die ik nog wegbrengen moet, en zo kan ik nog wel een paar dingen noemen.
Of er veel van mezelf in mijn boeken zit. Die vraag krijg ik nogal eens. Tja, wat zal ik zeggen. Aan de ene kant kan ik volmondig ja zeggen op die vraag. Aan de andere kant; ik heb een behoorlijk grote portie fantasie, waaruit ik kan putten. Een personage als Maartje uit IJskelder is volledig aan mijn fantasierijke brein ontsproten. Berend is geen kloon van mij of van een broer of wie dan ook.
Het is inmiddels meer dan vier maanden geleden dat ik IJskelder aan het grote publiek presenteerde in de Vermaning in Giethoorn. Nog weken heb ik na lopen genieten van deze mooie dag. Ondertussen is er het een en ander gebeurd. IJskelder is goed ontvangen. Ik krijg mooie reacties en nog steeds word ik regelmatig aangeklampt door mensen, die het gelezen hebben. De voorraad, die ik in huis heb staan slinkt langzaamaan.
Deze week struikelde ik over een oproep voor een Facebook livestream voor thrillerschrijvers. Dit in het kader van de Thrillerweken, die beginnen op 25 mei en eindigen op 18 juni. In die weken staan thrillers wat extra in het zonnetje, hoe duister ze ook kunnen zijn. In deze livestream ga ik, samen met een aantal andere thrillerschrijvers, in gesprek over thrillers. Ook beantwoorden we vragen van kijkers. Nu heb ik weinig verstand van hoe zo’n livestream technisch in elkaar zit, dus ik vaar blind op de mensen die dit wel weten.
Nog een paar dagen, dan is het zover. De presentatie van mijn langverwachte derde boek. IJskelder, een mysterie, dat zich afspeelt tegen de achtergrond van mijn eigen dorp. De presentatie vindt plaats in de Vermaning, en heel eerlijk gezegd? Naast dat ik er heel erg naar uitkijk heb ik ook een beetje plankenkoorts. Ik heb geen idee wat ik moet verwachten, hoeveel mensen er op komen dagen en hoe mijn nieuweling ontvangen zal worden.
Een onverwacht bezoekje deed mijn leven pasgeleden op zijn kop staan. Mijn overbuurvrouw stond op de stoep. ‘Heb jij zin om op 16 april mee te doen met het allereerste Gieterse Schrijversfestival in de Vermaning?’ Ze legde uit: Drie schrijvers, die allemaal iets met Giethoorn hebben, worden daar geïnterviewd en lezen een stuk voor uit eigen werk. Daarna is er gelegenheid om vragen te stellen. Ik was meteen enthousiast en mijn antwoord op de vraag was natuurlijk een volmondig ja.
Deze week sprak een van mijn collega’s me aan. Hij wilde weten waar ik mijn inspiratie vandaan haal. Simpel, overal. Uit elke situatie kan ik inspiratie halen. Ik heb gewoon veel fantasie. En fatalistische gedachten. Ik moet mezelf vaak terugfluiten. Nee, ik ga niet uit de bocht vliegen, die auto achter me gaat niet te laat remmen, het mes gaat niet uitschieten als ik iets aan het snijden ben en ik ga niet van de trap vallen als ik de strijkplank naar beneden sjouw.
Copyright (c) 2023, Wilma Wuite, all rights reserved.
Powered by Boolman Solutions