Waar haal je de inspiratie voor je verhalen vandaan? Het is een vraag die me regelmatig gesteld wordt. Mijn antwoord is steevast, uit mijn duim. Echt waar. Natuurlijk zijn er veel factoren die een rol spelen bij het tot stand komen van een verhaal.
Zo kan ik inspiratie krijgen van een nieuwsitem, een dorpsroddel, een persoon die ik tegenkom tijdens mijn veelvuldige wandelingen, van een film of serie op televisie of uit een boek dat ik aan het lezen ben. Nee, geen plagiaat, maar vaak gaan boeken over eenzelfde onderwerp. Een ontvoering, een vermissing, een moord, een verboden liefde. En elk verhaal is weer anders.
Plotwendingen die je niet had zien aankomen. De dader in een misdaadroman is net die persoon, van wie je echt niet verwacht had dat hij of zij het gedaan had, en een onmogelijke liefde blijkt toch mogelijk. Dat is waar het om draait. Een plotwending die je niet ziet aankomen. Je wordt op het verkeerde been gezet. Ik zet mezelf nogal eens op het verkeerde been.
Dan weet ik zeker dat X het beslist gedaan heeft. Blijkt dat X helemaal niets te maken heeft met wat er gebeurd is. Y daarentegen, het braafste jongetje van de klas, blijkt een stil water met een hele diepe grond. Een gluiperd eerste klas, terwijl hij zo lief leek. Al schrijvend kom ik daar dan achter. Gut, waar hing die Y toch uit ten tijde van het gebeurde? Hij was toch helemaal niet in de buurt? Terwijl alles erop wees dat X… Oh, toch wel! Y had het alleen wel erg goed verborgen gehouden! En X zat nietsvermoedend in zijn eentje op de bank. In het donker, dat dan weer wel.
En ja, dat komt allemaal uit mijn duim.